وب دونی

در بیست یا سی سالگی، بعضی از ما ممکن است «خود» را قربانی چیزی یا دیگری‌ای یا وهمی و خیالی و «عشقی و دردی و خارخاری و تقاضایی»* و هوسی و نفَسی و استثنایی و اقتضایی و ثناگویی و جادویی و رویایی و زناشوئی‌ای و رسوائی‌ای و جدایی‌ای و دارایی‌ای و ماجرائی و اندام مانکنی‌ای وسیکس‌پَکی و چه‌و‌چه‌ای کنیم. شاید یک دهه بعد، تازه اگر مغز و روح‌مان زنگ نزده باشد و نیمچه رمقی در جان‌مان مانده باشد، دستگیرمان شود که «خود» و همهٔ لوازم جانبی‌اش -مثل تنهایی- از باارزش‌ترین دارایی‌های‌مان بوده که به فنایش داده‌ایم. منظورم آن نوع قربانی‌کردنی نیست که اتفاقا می‌تواند برای یک عمر، توشهٔ راه و مایهٔ لذتِ دردآلودِ در وب دونی...

در دنیا همه‌چیز می‌تواند قسمتی از متعلقات ما باشد، اما حقیقت را نمی‌توان مالک شد. افکار را می‌توان مالک شد، اشیا را هم می‌توان صاحب شد، اما حقیقت جزيی است از وجود که می‌توان به آن تبدیل شد، اما نمی‌توان تصاحبش کرد.* این تمایل انسان‌هاست که سعی می‌کنند، چیزی را که دارند به کسی که ندارد نمایش بدهند. وقتی داری، نیازی به نشان‌دادنش نیست. برای همین هر چیزی که می‌خواهیم به مردم نشان دهیم، چیزی است که نداریم. اگر نمی‌دانیم، دلمان می‌خواهد مردم فکر کنند، می‌دانیم. ذهن می‌خواهد مردم را تحت تاثیر قرار دهد تا از این راه خودش را تحت تاثیر قرار دهد، تا بعدا دانش عاریتی خودش را باور کند. تا فکر کند این حقیق وب دونی...

همه ما در نقطهٔ بی‌بازگشتی از زندگی، معصویت‌مان را از دست می‌دهیم و بعد از این نقطه تبدیل به آدم‌های دیگری می‌شویم، ممکن است این نقطه لحظه‌ای باشد که کسی را می‌فروشیم یا حتی زمانی که فروخته می‌شویم و خشونت و رنج زندگی، توی صورت‌مان می‌خورَد. فریدریش شیلر فیلسوف آلمانی -در آلمان چه خبر بوده که این‌هم وب دونی...

ما خیلی دیر و احتمالاً در میانسالی، حوالی همان سنی که می‌گویند «انسان به پختگی می‌رسد» -می‌رسد واقعاً؟- و پیامبران به پیامبری، اگر هنوز کمی از سلامت و استقلال مغز فسون‌پیشه‌مان را از شر وسوسه‌ها و رنگ و لعاب‌های فریبنده و در روزگار ما، اَبَرصنعت ِ رسانه‌ و سرگرمی، حفظ کرده باشیم، آرام آرام می‌توانیم وب دونی...

داشتم فکر می‌کردم دربارهٔ این‌که خیلی چیزها این‌روزها برایم معنایی ندارند و البته به یأس و افسردگی، ربط ندارد، اما … ادامهٔ نوشته » نوشته‌های شاید مشابه: صبح جمعه با گوشه: تهران مال ماست، اما جای ما نیست صبح جمعه با گوشه؛ گاهی به یاد من باش صبح جم وب دونی...